GRANICE
Jak już pisaliśmy powyżej, nie musisz spełniać każdego oczekiwania dzieci. Nie jest to nawet wskazane. Aby dobrze dbać o ich bezpieczeństwo, kształtowanie świadomości, uczenie tzw. odraczania czy dokonywania wyborów, musisz stawiać im granice. W ten sposób dbasz również o siebie – swoje potrzeby czy autonomię. Tym samym uczysz je wytyczania ich granic.
Trzeba jednak pamiętać, że każdy „kij ma dwa końce”. Jeśli sam/a stawiasz granice, dajesz sobie do tego prawo, dajesz je również swoim podopiecznym. Oni także mogą powiedzieć „nie”.
Dzieci będą walczyć z Twoimi granicami – to zjawisko normalne, świadczące o ich zdrowej psychice oraz potrzebne, bo uczące. Daj im przestrzeń do tej walki, spieraj się, podawaj własne argumenty, rozmawiaj. Niestety dzieci nie zawsze dotrzymają granic. To pretekst do rozmowy o tym, wyrażenia uczuć, poznania przyczyn.
W ramkach na czerwono podajemy hasła - prośby dziecka do Ciebie. Pod nimi przykłady - wg nas wspierającej komunikacji - na niebiesko. Pod ramką - sugestie, jakich wypowiedzi unikać.
| Stawiaj mi granice, odmawiaj.
Nie mogę się na to zgodzić. Uważam, że to za zbyt niebezpieczne. |
Unikaj mówienia:
Nie, bo nie.
Słuchaj ojca.
Dzieci i ryby głosu nie mają.
| Daj mi prawo do błędu.
Ludzie się mylą i popełniają błędy. |
Unikaj mówienia:
Następnym razem będzie lepiej.
Nie przejmuj się.
Jak to się stało, że tyle ćwiczyłaś, a nie udało ci się?
Zawiodłam się na Tobie.
Ja też liczyłam na lepszy wynik.
| Daj mi prawo myśleć i czuć inaczej niż ty.
Rozumiem, że Ty inaczej odebrałaś to, co ona zrobiła. |
Unikaj mówienia:
Jak możesz tak mówić?
Takie myślenie jest dla mnie niezrozumiałe.
Co ty mówisz?! Ona ewidentnie chciała ci to zabrać.
| Naucz mnie stawiania granic.
Przytulasz się do kogo chcesz. |
Unikaj mówienia:
Do babci trzeba się przytulać.
Powinieneś zawsze się dzielić tym, co masz.
Pobaw się z nią w to, co ona chce.
| Ufaj mi – to największa odpowiedzialność, jaką możesz mnie obdarować. Trudna, ale umiem jej sprostać.
Staraj się być konsekwentny/a, a więc waż słowa. |
