MÓWIENIE Z „JA”
Mówienie z „ja” jest podstawową umiejętnością komunikacyjną i realizacją założenia: Mówię za siebie. Kiedy jesteśmy w emocjach, pojawia się bezradność, łatwo szukać przyczyn stanu na zewnątrz: to inni są tacy, że… lub sytuacja jest taka, że…. Trudniej jest wyrazić np. swój gniew w tej sytuacji czy bezradność. Tu ważny też jest szacunek, który wyrażamy, np. przez to, że prosimy, a nie rozkazujemy.
W wielu sytuacjach odwołujemy się do oceny. I nie chodzi tu tylko o krytykę, ale i pochwałę czyichś poczynań. Chwaląc, zwróć uwagę na konkret. Zamiast krytykować – przedstaw swój punkt widzenia. Zawsze z „ja”.
W ramkach na czerwono podajemy hasła - prośby dziecka do Ciebie. Pod nimi przykłady - wg nas wspierającej komunikacji - na niebiesko. Pod ramką - sugestie, jakich wypowiedzi unikać.
| Mów do mnie od siebie.
Chciałbym, abyście posprzątali salę. |
Unikaj mówienia:
Posprzątajcie salę.
Znowu nie robicie tego, co mówiłam.
|
Naucz mnie mówić z „ja”. Dziecko: Ona jest głupia. Nie chciała się dziś ze mną bawić. Dziecko (do innego dziecka): Oddaj mi tę zabawkę! Nauczyciel: Powiedz mu o tym. |
Unikaj mówienia:
Jutro pewnie zmieni zdanie i się z tobą pobawi.
No rzeczywiście, głupio się zachowała.
Nie mów tak do niego. To niegrzeczne.
| Proszę, unikaj oceny tego, co robię. Wskaż mi konkretną rzecz, która zwróciła Twoją uwagę.
W twoim rysunku podoba mi się dobór kolorów. |
Unikaj mówienia:
To super, co narysowałeś.
Ta wieża powinna być wyższa.
