Nasza strona wykorzystuje cookies ("ciasteczka")
Używamy informacji zapisanych za pomocą cookies i podobnych technologii by strona działała prawidłowo oraz w celach statystycznych.
W przeglądarce internetowej można zmienić ustawienia dotyczące plików cookies. Korzystanie z niniejszej strony bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
 

Sfera potrzeb

SFERA POTRZEB

Często potrzeby dzieci frustrują nas, bo czujemy, że nie możemy ich spełnić. Albo przyjmujemy je na wyrost - nie pytamy o nie i od razu zakładamy, że dziecko czegoś od nas chce. Dlatego warto pytać o potrzeby i o nich rozmawiać. W żadnym razie nie musimy ich spełniać, choć warto powiedzieć, dlaczego czegoś nie zrobimy. Nierzadko nie umiemy mówić o potrzebach, bo podświadomie się ich wstydzimy.

W ramkach na czerwono podajemy hasła - prośby dziecka do Ciebie. Pod nimi przykłady  - wg nas wspierającej komunikacji - na niebiesko. Pod ramką - sugestie, jakich wypowiedzi unikać.

 

Zapytaj mnie o moje potrzeby.

Czujesz się oszukana przez koleżankę? Czego od niej teraz oczekujesz?
Chciałbyś czuć się potrzebny w swojej klasie?

Unikaj mówienia:
Czego ty właściwie chcesz?
Przesadzasz, ona na pewno nie chciała cię urazić.

 

Mów mi o własnych potrzebach. Łatwiej mi będzie Cię zrozumieć.

Pragnę, byś powiedział mi prawdę.
Potrzebuję wiedzieć, że mi ufasz.

Unikaj mówienia:
Nie mówisz mi prawdy.
Nie wierzę ci.
Ty mi nie ufasz.

 

Pytaj mnie, jak możesz pomóc, zanim udzielisz „dobrej rady”.

Czy chciałbyś, bym ci jakoś pomógł w tej sytuacji?

Zastanów się razem ze mną nad rozwiązaniami. Zapytaj mnie, jaki mam pomysł.

Może wspólnie pomyślimy, jak można temu zaradzić? Jaki masz pomysł? Czy chcesz, bym opowiedział ci o moim?

Unikaj mówienia:
Ja bym tak to rozwiązał.

           

Jeśli odmawiasz spełnienia moich potrzeb, powiedz mi dlaczego.

Rozumiem, że chciałbyś rysować flamastrami, ale tę pracę wykonujemy farbami. Dzięki temu osiągniemy ciekawy efekt. 

Unikaj mówienia:
Zostaw flamastry.
Malujemy farbami, tak postanowiłam i już.
Nie będę z Tobą dyskutować.

 

Pomagaj mi dostrzegać moje prawdziwe potrzeby i uczucia, których często nie potrafię ujawnić.

Nauczyciel: Widzę, że bardzo chciałbyś mieć taki długopis jak Maciek. Czemu Ci na tym zależy?

Dziecko: On jest świetny, tak pięknie się świeci. Maciek ciągle pokazuje go innym kolegom.

Nauczyciel: Dzięki temu długopisowi Maciek stał się atrakcyjny dla swoich kolegów.

Dziecko: Tak…

Nauczyciel: Kiedy o kogoś zabiegają inni, możemy im tego zazdrościć.

Dziecko: Też tak bym chciał...

Nauczyciel: Czy myślisz, że zainteresowanie kolegów możesz wzbudzać tylko coś posiadając? A może coś potrafisz, co mógłbyś im pokazać?

Dziecko: Szybko układam puzzle.

Nauczyciel: Też to podziwiam u Ciebie.

Unikaj mówienia:
Ty też masz fajny  długopis.
Nieładnie jest zazdrościć innym.
Kupię Ci taki sam albo ładniejszy.


 

 

Bądź ze mną w trudnych chwilach – wspieraj, przytul, daj bliskość.
Staraj się obiecywać tyle, ile naprawdę możesz mi dać.